Onze geschiedenis

Geschiedenis

De naam ACQUAMARINA toegeschreven aan b&b, is ontstaan ​​uit de passie van de eigenaren voor edelstenen.

Volgens de legende, de aquamarijn is afkomstig van de beroemde zeemeerminnen, Onze geschiedenis; Onze geschiedenis, vriendschap, sympathie en deze drie bijvoeglijke naamwoorden zijn de sterke punten waarop onze b&b hefboomwerking.

HIJ B&B

bevindt zich in het centrum van Salerno, tussen de kust van Amalfi en Cilento, onze b&b promoot een nieuw idee van gastvrijheid. Aandacht voor detail, aandacht voor stijl en design, keuze uit geavanceerde materialen en diensten voor toeristen en zakenreizigers.

Het ontbijt komt Onze geschiedenis

Onze kamers: comfort en stijldetails

Kamers, tutte dotate di bagno interno privato con doccia, presentano climatizzatore, verwarming, veilig, gratis Wi-Fi-verbinding, bureau, kledingkast en minibar.

In het hart van de stad

Onze structuur bevindt zich op een strategische positie, alleen maar 500 meter van het centraal station, 50 meter van de gerechtelijke citadel, 600 meter van de kust, 10 minuten lopen van de toeristische haven waar veerboten vertrekken naar de kust van Amalfi. Aangesloten privéparking is beschikbaar op een steenworp afstand van het hotel.

_________________________________________________________________

DE GESCHIEDENIS VAN SALERNO: VAN DE OORSPRONG TOT ONZE DAGEN

Er is geen exacte informatie over de oorsprong van Salerno. De oorsprong van “Het toilet” het kan worden herleid tot een Griekse kolonie en de naam lijkt hieraan te zijn ontleend “Salum” (groot) ed “Irnum”. Precies waar vandaag het historische centrum van Salerno is gebouwd, was het “Forum”, precies in het huidige Piazza Abate Conforti, zetel van “Decumano”, verbonden met de zee door wat we nu Via Botteghelle noemen. In 216 a.C., in tegenstelling tot andere steden in Campanië, Salerno koos de kant van de Romeinen om te vechten, in de 2e Punische Oorlog, de Carthagers; deze dappere alliantie werd beloond door de zegevierende Romeinen die aan Salerno de status van Romeinse stadskolonie en de titel toeschreven “Mensen ordus Salerno”. De jurisdictie van Salerno strekte zich uit tot buiten de grenzen van Campanië, tot Reggio in het zuiden en tot aan de Ionische Zee, in Puglia. In 644 d.C., tijdens de barbaarse invasies, Salerno werd bezet door de Longobarden die hun volledige waardigheid erkenden en de belangrijkste instellingen intact lieten, inclusief de zeer oude “Medische school”. In 762 Salerno werd een vorstendom, gerund door de hertog van Benevento, Arechi II, die werd gekroond tot prins van Salerno. Het vorstendom duurde langer 750 jaren. Rond het midden van’ 800 de provincie Salerno werd opgedeeld in 5 “gastaldati”: Salerno – Conza – Rota – Sarno en Lucania (huidige Cilento). De Saracenen, ondanks herhaalde pogingen, ze slaagden er niet in de stad te veroveren; de strijd van het jaar is de geschiedenis ingegaan 871, wat eindigde met een slachting van de soldaten onder leiding van Abd-Allah, in de omgeving van “Torrione” die sindsdien de naam heeft aangenomen van “carnaia” (huidige Forte la Carnale).In 985 de stad van de bisschoppelijke zetel werd de zetel van de aartsbisschop in opdracht van paus Johannes XV. In 1075 de heerschappij van de Longobarden eindigde en die van de Noormannen begon, geleid door de grote Roberto il Guiscardo, onder wiens bewind Salerno een weelderige en machtige stad werd, met de bouw van het Terracena-kasteel (Arechi kasteel) en de prachtige kathedraal gewijd aan S.. Matthew de Apostel, Patroonheilige van de stad Salerno, wiens overblijfselen hier worden bewaard, samen met die van andere heiligen, waaronder St.. Gregorius de Grote. Paus Gregorius VII, vervolgd door de kracht van de tijd, zochten hun toevlucht in Salerno, waar hij zijn leven eindigde in de Cenobio di San Benedetto il 25 mei 1085. Vervolgens werd de stad met Roger II de hoofdstad van een Normandisch koninkrijk, periode waarin er een opmerkelijke ontwikkeling was van commerciële en industriële activiteiten, maar ook van medische en filosofische studies met de komst van de Zwaben, helaas, De langzame achteruitgang van Salerno begon en werd nog duidelijker met de komst van de Angevins. Arrigo VI en zijn zoon verwoestten de stad en Frederick II voltooide het vernietigingswerk, ook in andere centra van de provincie, honderden Salerno doden. Alleen dankzij de tussenkomst van de grote medeburger Giovanni Da Procida, die erin slaagde de zoon van Frederik II te beïnvloeden, Manfredi, er was een wapenstilstand waardoor de stad even kon uitblazen en op weg ging naar een langzaam economisch en sociaal herstel. De beroemde septembermarkt werd opgericht en de pier die de naam Molo Manfredi kreeg, werd gebouwd, maar het was slechts een wapenstilstand, een korte periode van hernieuwd welzijn, waarom latere gebeurtenissen zoals oorlogen, burgeroorlog en andere calamiteiten, ze stortten zich terug in de ruïnes van de stad en de provincie die van hand tot hand overgingen naar de heren van het moment: Kolom; Orsini; Sanseverino. Alleen Ferrante Sanseverino probeerde in opstand te komen tegen binnenvallende buitenlanders, maar werd al snel verslagen en verbannen naar Frankrijk.. Na 754 jaren van overheersing, gedurende de middeleeuwen, het glorieuze vorstendom Salerno zag dus zijn einde dat nog meer definitief werd met de Spaanse overheersing die de stad tot een minimum reduceerde, zowel als bevolking, beide als armoede. Het uitgestrekte vorstendom Salerno werd geveild en het 20 juli 1572 het werd door Filips V van Spanje verkocht aan de hertog van Eboli, Nicola Grimaldi, voor het cijfer van 128.000 schilden, te betalen in jaarlijkse termijnen van 24.000 schilden. Deze beschamende omstandigheid was de aanleiding voor enkele edelen uit Salerno, waaronder Marcantonio Ruggi en Gianvincenzo Quaranta, om koning Filips V de som van 60.000 schilden, u betaalt echter contant en in één oplossing. Maar zelfs deze stap hielp niet om het fortuin van de stad te doen herleven die zonk als gevolg van de verspreiding van slecht bestuur, van piraterij en banditisme; al deze omstandigheden droegen ertoe bij dat de stad en de burgers in de ellende werden gestort om velen ertoe aan te zetten in opstand te komen en de oorzaak van de revolutie te omarmen, onder leiding van Ippolito da Pastena. De 14 juni 1566 het was toen de beurt aan de pest die ook in Salerno en op het hele provinciale grondgebied opdook en een echte slachting van mensenlevens veroorzaakte; in de jaren 1685, 1688 e 1694 toen waren er rampzalige aardbevingen die de stad uiteindelijk in vreselijke ellende stortten. Aan het einde van de negentiende eeuw kenden Salerno en zijn provincie een goed herstel op commercieel gebied en namen de mensen van Salerno actief deel aan de strijd voor onafhankelijkheid, met de beslissende bijdrage van de Cilento-rebellen. De 6 september 1860 Giuseppe Garibaldi kwam de stad binnen, aan het hoofd van de Rode Hemden, en Salerno werd dus opgenomen in het vrije Italië.

Pre-Romeinse periode
Het grondgebied van Salerno is ongetwijfeld al sinds de prehistorie bewoond, maar het is van de IX – 6e eeuw voor Christus. dat we het eerste bewijs hebben van een Etruskisch-Samnitische nederzetting, Irna, die stond aan de Irno rivier nabij het huidige district Fratte.
Deze eerste kern vertegenwoordigde een belangrijke strategisch-commerciële buitenpost voor de handel tussen de Etrusken en de nabijgelegen Griekse kolonies Poseidonia en Elea..

Romeinse tijd
Met de opmars van de Romeinen in Zuid-Italië verloor Irna aan belang terwijl de stad Salernum werd geboren aan de voet van de Bonadies-heuvel, die zich ontwikkelde rond een Romeins castrum (een vestingwerk).
In 197 a.C. de nederzetting breidde zich uit toen er op voorstel van de tribune Caio Atinio een kolonie werd afgeleid. Toegeschreven aan de Menenia-stam, het werd bevolkt door Romeinse kolonisten die de primaire rol hadden van het garnizoen van de regio en het beheersen van de bevolkingsgroepen, in tegenstelling tot Salerno, ze waren voor Hannibal geweest. Met tijd, zijn militaire functie maakte plaats voor commerciële. De stad werd doorkruist door de Via Popilia, die Rome verbond met Lucania en Reggio, en werd daardoor een cruciaal knooppunt voor het verkeer van en naar Zuid-Italië. De archeologische vondsten, zij het fragmentarisch, ze suggereren een bloeiende en levendige stad. Tijdens het keizerrijk van Diocletianus was het het administratieve centrum (zetel van de correctoren), samen met Reggio, van de provincie Lucania en Bruzio. De belangrijkste decumanus was de huidige Via Tasso, terwijl het forum zich op het huidige Piazza Conforti bevond; op hetzelfde plein werd de kerk van de Addolorata gebouwd op de overblijfselen van de Capitolijnse tempel. Niet zo ver, het aartsbisschoppelijk paleis is duidelijk gebouwd op een reeds bestaande heidense tempel (waarschijnlijk opgedragen aan Pomona), gezien de aanwezigheid van kale kolommen aan de buitenkant, met de barbaarse invasies en de Grieks-gotische oorlog, Salerno volgde het lot van de andere zuidelijke steden die onder Byzantijnse heerschappij kwamen. Tijdens de campagne tegen de Ostrogoten, in de omgeving van 538 d.C., geleid door de Byzantijnen Belisario en Narsete, het Romeinse castrum op de Bonadies, eerste kern van het Arechi-kasteel, het werd gerestaureerd en uitgebreid met een aanzienlijk strategisch belang

Longobard-periode
Salerno bleef Byzantijns tot de zesde eeuw. Na een lange strijd tussen de Byzantijnen en de Longobarden, in 646 d.C. de stad viel in handen van de laatste als onderdeel van het hertogdom Benevento. Rond het jaar 1000 bereikte het Prinsdom Salerno de Ionische Zee en omvatte het hele huidige Basilicata Met de komst van de Longobarden begon de rijkste periode in haar geschiedenis voor de stad, een periode die meer dan vijf eeuwen zou duren, op een hoogtepunt van pracht en roem dat later nooit bereikt is. In 774 de prins van Benevento Arechi II besloot zijn hof over te dragen aan Salerno. De stad won aan belang en er werden talloze werken gebouwd, waaronder het weelderige paleis waarvan de sporen verspreid zijn over het historische centrum en de hele Palatijnse kapel (Kerk van San Pietro a Corte). In 839 het vorstendom Salerno werd onafhankelijk van Benevento, aldus de territoria van het Prinsdom Capua gaan begrijpen, Noord-Calabrië en Apulië tot Taranto Prins Guaimario IV, in de eerste helft van het jaar 1000, annexeerde ook Amalfi, Sorrento, Gaeta en het hertogdom Puglia en Calabrië, en begon zo de droom te koesteren om heel Zuid-Italië te herenigen.

Opulenta Salernum was de dictie die werd geslagen op de munten die door de stad werden geslagen vanwege de handel in de 10e en 11e eeuw, getuigend van het moment van bijzondere pracht. het vorstendom werd geschokt door de voortdurende invallen van de Saracenen en door interne machtsstrijd. In een van deze percelen, in 1052, Guaimario werd vermoord. Zijn zoon volgde hem op, Gisulfo II, maar de Lombardische heerschappij over het zuiden was nu ten einde.

Onze geschiedenis
De Salernitans waren onmiddellijk vijandig tegenover de Zwaben: letterlijk de Normandische erfgenaam Costanza D’Altavilla ontvoerd om te voorkomen dat ze met de zoon van Barbarossa trouwde, Hendrik VI. Deze, hij werd keizer en ging naar Italië om de troon van zijn vrouw op te eisen, beantwoordde de belediging door de stad in 1194 te plunderen en te vernietigen. Het ging niet beter met zijn zoon, Frederick II, die verschillende edicten uitvaardigde die Salerno naar een ondergeschikte rol verwezen. Met name de medische school verloor een deel van haar belang met de oprichting van de universiteit in Napels, zelfs als Frederick in de grondwetten van Melfitane erkende dat de school de exclusieve bevoegdheid had om graden in de geneeskunde af te geven. Tijdens het bewind van Manfredi werd begonnen met het werken aan de haven, sterk gevraagd door de Salernitani. Als bewijs hiervan, de oudste pier van de haven draagt ​​nog steeds de naam Prins Svevo.

Ik Sanseverino
Vanaf de veertiende eeuw werden de stad Salerno en een groot deel van de huidige provincie het domein van de vorsten van Sanseverino, een machtige feodale familie die gedurende het grootste deel van de Renaissance een grote invloed had gehad op het lot van het koninkrijk Napels.

Salerno binnen 1600
In de vijftiende eeuw was de stad het toneel van een botsing tussen de koninklijke huizen van de Angevins en de Aragonese, waarmee de lokale heren zich afwisselend verenigden De 16e eeuw was een fatale eeuw voor de stad. Al tijdens de eerste helft de laatste afstammeling van de Sanseverinos (Ferrante Sanseverino, in tegenstelling tot de inquisitie) kwam in conflict met de Spaanse heersers, het hele gezin te gronde richten. Hun val had ook gevolgen voor de bevolking, want hun eigendom werd in beslag genomen, verdeeld en vervolgens geschonken of verkocht aan talloze heren, markeert het begin van een lange periode van verval voor de stad Salerno 1647, parallel aan de Napolitaanse opstand onder leiding van Masaniello, in Salerno brak een volksbeweging uit onder leiding van de visser die hem Ippolito di Pastina verkocht. De opstand was geboren als reactie op de ellende als gevolg van de versnippering van de lokale macht na de val van de Sanseverinos en de willekeurige verhoging van de belastingen door de Spanjaarden.. Tot overmaat van ramp, in 1656 de bevolking werd getroffen door een pestepidemie die het decimeerde en toen de stad nog steeds moeite had om te herstellen, leed een gewelddadige aardbeving op 5 juni 1688, gevolgd door een andere in 1694. Het duurde decennia in Salerno om te herstellen van deze fatale gebeurtenissen. Aan het begin van de achttiende eeuw werd Salerno teruggebracht tot een kleine stad van een paar duizend inwoners, pas in de tweede helft van de achttiende eeuw, na het einde van het Spaanse rijk, de langzame wedergeboorte van de stad begon, die werd verfraaid door enkele paleizen en kerken.

Salerno tijdens het Risorgimento
De meerderheid van de bevolking van Salerno omarmde enthousiast de ideeën van het Risorgimento, volgens historicus Seton-Watson (in “Italië van liberalisme tot fascisme, 1870-1925”) Het is in de 1861 veel Salerno namen deel met allemaal Giuseppe Garibaldi’ Eenwording van Italië Sindsdien is de groei van de stad bijna duizelingwekkend: de twintigduizend inwoners die Garibaldi verwelkomden, waren tachtigduizend geworden toen Salerno de hoofdstad van Italië was in de eerste helft van de twintigste eeuw.

Industrialisatie in de negentiende eeuw
In de negentiende eeuw ontstonden de eerste industrieën in Salerno, meestal met buitenlands kapitaal: in 1830 een spinnerij werd gebouwd in het Fratte-gebied door het Zwitserse bedrijf Züblin Vonwiller, al snel voegden zich de weef- en verffabrieken van de firma Schlaepfer-Wenner. Tegelijkertijd verrezen ook de Dini-molens en pastafabrieken in hetzelfde gebied van Fratte , een van de grootste van de’ De familie Wenner, vooral, het zal een beslissende rol spelen in de geschiedenis van de fabrieken van Salerno en de Irno-vallei. De tweede en derde generatie van deze familie, geboren in Salerno op de plaatsen waar de fabrieken werden gebouwd, zal helpen om de industrie verder te laten groeien tot de eerste decennia van de jaren 1900 1877 waren op het grondgebied 21 textielfabrieken met ca. 10.000 arbeiders: Salerno kreeg de bijnaam “Manchester van Twee Sicilies”. Om een ​​vergelijkingstermijn te geven, denk dat maar in dezelfde periode in Turijn, een van de meest geïndustrialiseerde steden van Italië, ze werkten alleen in deze branche 4.000 arbeiders.

De geallieerde landing
Van juni tot september van 1943 de stad werd bestormd door Anglo-Amerikaanse bombardementen. De nacht na 8 september, wapenstilstand, de geallieerden begonnen met Operatie Avalanche: honderden schepen bevolkten de golf van Vietri sul Mare tot Agropoli, terwijl vanuit de lucht de luchtmacht de stad Salerno en de vlakte van Paestum versloeg. Het Duitse leger probeerde de geallieerden in bedwang te houden, maar generaals Clark en Alexander wisten Salerno te bereiken en werden met enthousiasme verwelkomd door de bevolking.
De gevechten duurden meer dan een week, met enorme verliezen, zelfs onder burgers. Ze waren volledig vernietigd 15.000 kamers en bijna een kwart van de industriële gebouwen van Salerno. Meer dan tachtig procent van de gebouwen in Salerno werd beschadigd door de gevechten.

Salerno Hoofdstad van Italië
In de komende maanden, van 10 Februari tot 15 juli 1944 Salerno was de hoofdstad van Italië. Aan het begin van 1944 Italië vanaf Monte Cassino was nog steeds bezet door de Duitsers en in deze context werd de stad Salerno gekozen om de eerste naoorlogse regeringen te huisvesten. Deze executives van nationale eenheid traden op na de zogenaamde “beurt van Salerno” waarmee de communisten, geleid door Togliatti, ze legden hun tegenslagen opzij om de monarchie te vormen – samen met andere politieke krachten – een regering van nationale bevrijding, die voornamelijk tot stand kwam bij de regering van Bonomi II. 11 februari 1944 de regering van Pietro Badoglio verhuisde naar Salerno (Regering van Badoglio I), bijgewoond door twee ministers uit Salerno (Giovanni Cuomo naar nationaal onderwijs en Raffaele Guariglia naar het buitenland). De 27 april 1944 de eerste ministerraad van de regering van nationale eenheid kwam bijeen na de val van Benito Mussolini en het fascisme, eerste stap op weg naar herstel van de democratie in Italië Minister Cuomo, tijdens de regering-Badoglio II, verkreeg de oprichting van de “Magisterium” van Salerno gevestigd in Palazzo Pinto in de oudheid “Via dei Mercanti”. In deze vorm vond de wedergeboorte van universitaire studies in Salerno plaats, daarna – ontbond de Salernitana Medical School in de Napoleontische periode – zelfs het laatste overblijfsel van de universiteit van Salerno was door minister Francesco De Sanctis onmiddellijk na de eenwording van Italië afgeschaft. Ivanoe Bonomi (Bonomi II regering), werd voorzitter van de Raad van Bestuur op 18 juni 1944, hij verving Pietro Badoglio en creëerde de Turn of Salerno met Togliatti. De 4 augustus 1944 Rome werd door de Duitsers bevrijd en de regering bleef tot half augustus bijeenkomen in Salerno 1944, toen hij naar Rome verhuisde. In deze vijf maanden van Salerno hoofdstad, Koning Vittorio Emanuele III verbleef in Villa Guariglia , een nobele villa in Raito , fractie van Vietri sul Mare , en nam deel aan het politieke leven van Salerno. Alfonso Menna, die burgemeester van Salerno was in de jaren vijftig, hij zei altijd dat het idee om de kust van Salerno te bouwen ook van de koning van Italië kwam.