Nasza historia

historia

Nazwa ACQUAMARINA przypisywana b&b, narodził się z zamiłowania właścicieli do kamieni szlachetnych.

Według legendy, akwamaryn pochodzi od słynnych syren, i przez długi czas był to czar szczęścia marynarzy; dziś wiąże się z pojęciami swojskości, przyjaźń, sympatia i te trzy przymiotniki to mocne strony, na których nasze b&b dźwigni.

HE B.&b

znajduje się w centrum Salerno, między Wybrzeżem Amalfi a Cilento, nasz b&b promuje nową ideę gościnności. Dbałość o szczegóły, dbałość o styl i design, wybór najnowocześniejszych materiałów i usług dla turystów i osób podróżujących służbowo.

Przychodzi śniadanie serwowane codziennie rano w świetlicy

Nasze pokoje: komfort i szczegóły stylu

Pokoje, wszystkie wyposażone w prywatną wewnętrzną łazienkę z prysznicem, mają klimatyzację, ogrzewanie, bezpieczny, darmowe połączenie Wi-Fi, biurko, szafa i mini bar.

W samym sercu miasta

Nasza struktura znajduje się w strategicznej pozycji, właśnie 500 metrów od dworca centralnego, 50 metrów od Cytadeli Sądowej, 600 metrów od morza, 10 minut spacerem od portu turystycznego, skąd odpływają promy na wybrzeże Amalfi. Powiązany parking prywatny znajduje się kilka kroków od hotelu.

_________________________________________________________________

HISTORIA SALERNO: OD POCZĄTKU DO NASZYCH DNI

Nie ma dokładnych informacji na temat pochodzenia Salerno. Pochodzenie “Toaleta” można go prześledzić wstecz do greckiej kolonii i jej nazwa wydaje się pochodzić od “Salum” (duży) wyd “Irnum”. Właśnie tam, gdzie dziś zbudowano historyczne centrum Salerno, znajdowało się “Forum”, właśnie na obecnym Piazza Abate Conforti, siedziba “Decumano”, połączone z morzem przez to, co teraz nazywamy Via Botteghelle. W 216 a.C., w przeciwieństwie do innych miast w Kampanii, Salerno stanął po stronie Rzymian do walki, w drugiej wojnie punickiej, Kartagińczyków; ten dzielny sojusz został nagrodzony przez zwycięskich Rzymian, którzy nadali Salerno status rzymskiej kolonii miejskiej i tytuł “People ordus Salerno”. Jurysdykcja Salerno wykraczała poza granice Kampanii, aż do Reggio na południu i do Morza Jońskiego, w Apulii. W 644 d.C., podczas najazdów barbarzyńców, Salerno było okupowane przez Longobardów, którzy uznawali pełną godność i pozostawiły najważniejsze instytucje nietknięte, w tym bardzo starożytny “Szkoła Medyczna”. W 762 Salerno stało się Księstwem, prowadzony przez księcia Benevento, Arechi II, który został koronowany na księcia Salerno. Księstwo trwało dłużej 750 lat. Około połowy’ 800 prowincja Salerno została podzielona na 5 “gastaldati”: Salerno – Conza – Rota – Sarno i Lucania (obecny Cilento). Saraceni, pomimo wielokrotnych prób, nie udało im się zdobyć miasta; bitwa roku przeszła do historii 871, co zakończyło się rzezią żołnierzy pod wodzą Abd-Allaha, na około “Torrione” która od tego czasu przyjęła nazwę “Carnaia” (obecny Forte la Carnale).W 985 miasto z siedziby biskupiej stało się siedzibą arcybiskupa na polecenie papieża Jana XV. W 1075 panowanie Longobardów skończyło się i zaczęło się panowanie Normanów, prowadzony przez wielkiego Roberto il Guiscardo, pod którego panowaniem Salerno stało się wspaniałym i potężnym miastem, wraz z budową zamku Terracena (Zamek Arechi) i wspaniała katedra pod wezwaniem św. Mateusza Apostoła, Patron miasta Salerno, których szczątki są tu zachowane, razem z innymi świętymi, w tym św.. Grzegorza Wielkiego. Papież Grzegorz VII, prześladowani przez władzę czasu, schronił się w Salerno, gdzie zakończył swoje życie w Cenobio di San Benedetto il 25 Może 1085. Następnie miasto stało się stolicą Królestwa Normanów z Rogerem II, okres, w którym nastąpił znaczący rozwój działalności handlowej i przemysłowej, ale także studia medyczne i filozoficzne, wraz z przybyciem Szwabów, Niestety, Powolny upadek Salerno rozpoczął się i stał się jeszcze bardziej widoczny wraz z pojawieniem się Angevins. Arrigo VI i jego syn zniszczyli miasto, a Fryderyk II dokończył dzieło zniszczenia, także w innych ośrodkach województwa, zabijając setki Salerno. Tylko dzięki interwencji wielkiego rodaka Giovanniego Da Procidy, któremu udało się wpłynąć na syna Fryderyka II, Manfredi, istniał rozejm, który pozwolił miastu odetchnąć i ruszyć w kierunku powolnego ożywienia gospodarczego i społecznego. Powstały słynne targi wrześniowe i zbudowano molo, które przyjęło nazwę Molo Manfredi, ale był to tylko rozejm, krótki okres odnowionego samopoczucia, dlaczego późniejsze wydarzenia, takie jak wojny, konflikty społeczne i inne nieszczęścia, z powrotem pogrążyli się w ruinach miasta i prowincji, które przechodziły z rąk do rąk w ręce ówczesnych panów: Kolumna; Orsini; Sanseverino. Tylko Ferrante Sanseverino próbował zbuntować się przeciwko najeźdźcom z zagranicy, ale wkrótce został pokonany i wygnany do Francji.. Po 754 lata dominacji, przez całe średniowiecze, chwalebne Księstwo Salerno doczekało końca, który stał się jeszcze bardziej ostateczny wraz z hiszpańskimi rządami, które zredukowały miasto do minimum zarówno jako ludność, zarówno jako ubóstwo. Ogromne Księstwo Salerno zostało wystawione na aukcję, a 20 lipiec 1572 został sprzedany przez Filipa V z Hiszpanii księciu Eboli, Nicola Grimaldi, dla postaci 128.000 tarcze, płatne w rocznych ratach w wysokości 24.000 tarcze. Ta żenująca okoliczność skłoniła niektórych szlachciców z Salerno, w tym Marcantonio Ruggi i Gianvincenzo Quaranta, zaoferować królowi Filipowi V sumę 60.000 tarcze, jednak płacąc gotówką w jednym rozwiązaniu. Ale nawet ten ruch nie pomógł ożywić losy miasta, które zatonęło z powodu rozprzestrzeniania się złego zarządzania, piractwa i bandytyzmu; wszystkie te okoliczności przyczyniły się do pogrążenia miasta i mieszkańców w nędzy, aby skłonić wielu do powstania i przyjęcia sprawy rewolucji, na czele z Ippolito da Pastena. Plik 14 czerwiec 1566 przyszedł czas na zarazę, która pojawiła się również w Salerno i na całym terenie prowincji, dokonując prawdziwej rzezi ludzkich istnień; w latach 1685, 1688 mi 1694 potem były katastrofalne trzęsienia ziemi, które ostatecznie pogrążyły miasto w straszliwej nędzy. Pod koniec XIX wieku Salerno i jego prowincja przeżyły dobre ożywienie w dziedzinie handlu, a mieszkańcy Salerno aktywnie uczestniczyli w walce o niepodległość, ze zdecydowanym udziałem rebeliantów Cilento. Plik 6 wrzesień 1860 Do miasta wkroczył Giuseppe Garibaldi, na czele Czerwonych Koszuli, w ten sposób Salerno znalazło się w wolnych Włoszech.

Okres przedrzymski
Terytorium Salerno było niewątpliwie zamieszkane od czasów prehistorycznych, ale to jest z IX – VI wiek pne. że mamy pierwsze dowody na osadnictwo etrusko-samnickie, Irna, który stał nad rzeką Irno w pobliżu obecnej dzielnicy Fratte.
To pierwsze jądro stanowiło ważną strategiczno-handlową placówkę handlową między Etruskami a pobliskimi greckimi koloniami Posejdonia i Elea.

Okres rzymski
Wraz z postępem Rzymian w południowych Włoszech Irna straciła na znaczeniu, a miasto Salernum narodziło się u podnóża wzgórza Bonadies, który rozwinął się wokół rzymskiego castrum (fortyfikacja).
W 197 a.C. osada rozrosła się, gdy na wniosek trybuna Caio Atinio wydedukowano kolonię. Przypisywany do plemienia Menenia, zamieszkiwali go rzymscy koloniści, którzy odgrywali główną rolę w obsadzaniu regionu i kontrolowaniu ludności, w przeciwieństwie do Salerno, byli zwolennikami Hannibala. Z czasem, jego funkcja militarna ustąpiła komercyjnej. Miasto przecinała Via Popilia, który łączył Rzym z Lucanią i Reggio, w konsekwencji stał się kluczowym węzłem komunikacyjnym do iz południowych Włoch. Znaleziska archeologiczne, aczkolwiek fragmentaryczne, sugerują kwitnące i tętniące życiem miasto. W okresie Cesarstwa Dioklecjana było to centrum administracyjne (siedziba korektorów), razem z Reggio, prowincji Lucania i Bruzio. Głównym decumanusem była obecna Via Tasso, podczas gdy forum znajdowało się na dzisiejszym Piazza Conforti; na tym samym placu kościół Addolorata został zbudowany na pozostałościach świątyni kapitolińskiej. Nie za daleko, pałac arcybiskupi jest wyraźnie zbudowany na istniejącej wcześniej pogańskiej świątyni (prawdopodobnie poświęcony Pomonie), biorąc pod uwagę obecność nagich kolumn na zewnętrznym obwodzie, z najazdami barbarzyńców i wojną grecko-gotycką, Salerno śledziło losy innych południowych miast, które znalazły się pod panowaniem Bizancjum. Podczas kampanii przeciwko Ostrogotom, na około 538 d.C., prowadzony przez Bizantyjczyków Belisario i Narsete, rzymski castrum na Mount Bonadies, pierwsze jądro zamku Arechi, został odrestaurowany i powiększony, przyjmując duże znaczenie strategiczne

Okres Longobarda
Salerno pozostało bizantyjskie do VI wieku. Po długiej walce Bizancjum i Longobardów, w 646 d.C. miasto dostało się w ręce tego ostatniego jako część Księstwa Benewentu. Około roku 1000 Księstwo Salerno dotarło do Morza Jońskiego i obejmowało wszystkie dzisiejsze Basilicata Wraz z pojawieniem się Longobardów rozpoczął się dla miasta najbogatszy okres w historii, okres, który trwałby dłużej niż pięć wieków, w szczytowym momencie świetności i sławy, których nigdy później nie osiągnął. W 774 książę Benevento Arechi II postanowił przenieść swój dwór do Salerno. Miasto zyskało na znaczeniu i powstały liczne prace, w tym okazały pałac, którego ślady rozrzucone są po całym historycznym centrum oraz w całej Kaplicy Palatynatu. (Kościół San Pietro a Corte). W 839 Księstwo Salerno uniezależniło się od Benevento, w ten sposób rozumiejąc terytoria Księstwa Kapui, Północna Kalabria i Apulia do Tarentu, książę Guaimario IV, w pierwszej połowie roku 1000, również załączony Amalfi, Sorrento, Gaeta i Księstwo Apulii i Kalabrii, w ten sposób zaczynając pielęgnować marzenie o zjednoczeniu wszystkich południowych Włoch.

Opulenta Salernum to dykcja wybita na monetach wybitych przez miasto za handel w X i XI wieku, świadcząc o chwili szczególnej świetności, księstwem wstrząsały ciągłe najazdy Saracenów i wewnętrzne walki o władzę. Na jednej z tych działek, w 1052, Guaimario został zamordowany. Jego syn zastąpił go, Gisulfo II, ale panowanie Longobardów na południu dobiegło końca.

Okres szwabski
Salernitanie natychmiast okazali się wrogo nastawieni do Szwabów: dosłownie porwał normańskiego spadkobiercę Costanza D’Altavilla, aby uniemożliwić jej poślubienie syna Barbarossy, Henryk VI. Te, został cesarzem i udał się do Włoch, aby objąć tron ​​swojej żony, odwzajemnił zniewagę, splądrując i niszcząc miasto w 1194 r. Z jego synem nie było lepiej, Fryderyk II, który wydał kilka edyktów, które zdegradowały Salerno do drugorzędnej roli. W szczególności Szkoła Medyczna straciła część na znaczeniu wraz z utworzeniem Uniwersytetu w Neapolu, chociaż w konstytucjach Melfitane Fryderyk uznał, że Szkoła posiada wyłączne uprawnienia do nadawania stopni medycznych. Za panowania Manfrediego rozpoczęto prace w porcie, zdecydowanie proszony przez Salernitani. Jako dowód tego, do dziś najstarsze molo w porcie nosi imię księcia Szwabii.

I Sanseverino
Począwszy od XIV wieku miasto Salerno i znaczna część jego obecnej prowincji stały się domeną książąt Sanseverino, potężna rodzina feudalna, która miała duży wpływ na losy Królestwa Neapolu przez większość renesansu.

Salerno in 1600
W XV wieku miasto było miejscem starcia między królewskimi domami Andegaweńczyków i Aragończyków, z którymi na przemian sprzymierzali się miejscowi panowie, wiek XVI był dla miasta fatalny. Już w pierwszej połowie ostatni potomek Sanseverinos (Ferrante Sanseverino, w przeciwieństwie do Inkwizycji) wszedł w konflikt z hiszpańskimi władcami, doprowadzając do ruiny całą rodzinę. Ich upadek dotknął także populacje, ponieważ ich majątek został skonfiskowany, podzielone, a następnie przekazane lub sprzedane wielu dżentelmenom, wyznaczając początek długiego okresu upadku miasta Salerno 1647, równolegle do rewolty neapolitańskiej kierowanej przez Masaniello, w Salerno wybuchł popularny ruch kierowany przez rybaka, który sprzedał mu Ippolito di Pastina. Bunt narodził się jako reakcja na nędzę spowodowaną fragmentacją władzy lokalnej po upadku Sanseverinos i masowym wzrostem podatków przez Hiszpanów. Na domiar złego, w 1656 ludność została dotknięta epidemią dżumy, która ją zdziesiątkowała, a kiedy miasto wciąż walczyło o odbudowę, doznało gwałtownego trzęsienia ziemi 5 czerwiec 1688, a następnie w 1694 r. W Salerno minęły dziesięciolecia, zanim doszło do siebie po tych fatalnych wydarzeniach. Na początku XVIII wieku Salerno zostało zredukowane do kilkutysięcznego miasteczka, dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, po upadku imperium hiszpańskiego, zaczęło się powolne odradzanie się miasta, który został ozdobiony przez niektóre pałace i kościoły.

Salerno podczas Risorgimento
Większość mieszkańców Salerno entuzjastycznie przyjęła idee Risorgimento, według historyka Setona-Watsona (w “Włochy od liberalizmu do faszyzmu, 1870-1925”) To jest w 1861 wielu Salerno uczestniczyło razem z Giuseppe Garibaldim’ Zjednoczenie Włoch Od tego czasu rozwój miasta jest oszałamiający: dwadzieścia tysięcy mieszkańców, którzy powitali Garibaldiego, osiągnęło osiemdziesiąt tysięcy, gdy Salerno było stolicą Włoch w pierwszej połowie XX wieku.

Industrializacja w XIX wieku
W XIX wieku w Salerno narodziły się pierwsze gałęzie przemysłu, głównie z kapitałem zagranicznym: w 1830 przędzalnia została zbudowana w rejonie Fratte przez szwajcarską firmę Züblin Vonwiller, wkrótce dołączyły do ​​nich tkalnie i farbiarnie firmy Schlaepfer-Wenner. W tym samym czasie na tym samym obszarze Fratte powstały również młyny Dini i fabryki makaronów , wśród największych z’ Rodzina Wennerów, w szczególności, odegra decydującą rolę w historii manufaktur Salerno i doliny Irno. Drugie i trzecie pokolenie tej rodziny, urodził się w Salerno, w miejscach, gdzie powstawały fabryki, przyczyni się do dalszego rozwoju branży aż do pierwszych dziesięcioleci XX wieku 1877 byli na terytorium 21 fabryk tekstylnych z ok 10.000 pracownicy: Nazywano Salerno “Manchester Obojga Sycylii”. Podać termin porównawczy, pomyśl tylko, że w tym samym okresie w Turynie, jedno z najbardziej uprzemysłowionych miast we Włoszech, pracowali tylko w tej branży 4.000 pracownicy.

Lądowanie aliantów
Od czerwca do września 1943 miasto zostało zaatakowane przez bombardowania anglo-amerykańskie. Noc po 8 września, Dzień Zawieszenia Broni, alianci zainicjowali operację Avalanche: setki statków tłoczyło się w zatoce od Vietri sul Mare do Agropoli, podczas gdy z nieba siły powietrzne pokonały miasto Salerno i równinę Paestum. Armia niemiecka próbowała powstrzymać aliantów, ale generałom Clark i Alexander udało się dotrzeć do Salerno i ludność powitała ich z entuzjazmem.
Bitwy trwały ponad tydzień, z ogromnymi stratami nawet wśród cywilów. Zostały całkowicie zniszczone 15.000 pokoje i prawie jedna czwarta budynków przemysłowych Salerno. Ponad osiemdziesiąt procent budynków Salerno zostało zniszczonych w wyniku walk.

Salerno, stolica Włoch
W następnych miesiącach, z 10 Luty do 15 lipiec 1944 Salerno było stolicą Włoch. Na początku 1944 Włochy od Monte Cassino w górę były nadal okupowane przez Niemców iw tym kontekście miasto Salerno zostało wybrane na gospodarza pierwszych powojennych rządów. Te wykonawcy jedności narodowej wystąpili w następstwie tzw “kolej Salerno” z którymi komuniści, prowadzony przez Togliatti, odłożyli na bok swoje przeciwności wobec monarchii, aby ustanowić – wraz z innymi siłami politycznymi – rząd wyzwolenia narodowego, który zmaterializował się głównie z rządem Bonomi II. 11 lutego 1944 rząd Pietro Badoglio przeniósł się do Salerno (Rząd Badoglio I.), z udziałem dwóch ministrów z Salerno (Giovanni Cuomo na edukację narodową i Raffaele Guariglia za granicą). Plik 27 kwiecień 1944 Pierwsza Rada Ministrów rządu jedności narodowej zebrała się po upadku Benito Mussoliniego i faszyzmu, pierwszy krok w kierunku przywrócenia demokracji we Włoszech Minister Cuomo, za rządów Badoglio II, uzyskał utworzenie “Magisterium” Salerno z siedzibą w Palazzo Pinto w czasach starożytnych “Via dei Mercanti”. W tej formie nastąpiło odrodzenie studiów uniwersyteckich w Salerno, po tym – rozwiązał Salernitana Medical School w okresie napoleońskim – nawet ostatnia pozostałość uniwersytetu w Salerno została zlikwidowana przez ministra Francesco De Sanctis natychmiast po zjednoczeniu Włoch. Ivanoe Bonomi (Rząd Bonomi II), został Prezesem Zarządu w dniu 18 czerwiec 1944, zastąpił Pietro Badoglio i stworzył Turn of Salerno z Togliatti. Plik 4 sierpień 1944 Rzym został wyzwolony przez Niemców, a rząd spotykał się w Salerno do połowy sierpnia 1944, kiedy przeniósł się do Rzymu. W ciągu tych pięciu miesięcy stolicy Salerno, W Villa Guariglia zatrzymał się król Wiktor Emanuel III , szlachetna willa w Raito , frakcja Vietri sul Mare , i uczestniczył w życiu politycznym Salerno. Alfonso Menna, który był burmistrzem Salerno w latach pięćdziesiątych, mawiał, że pomysł budowy nabrzeża w Salerno również wyszedł od króla Włoch.